İyilerin ömrü az olur… Böyle değildi o söz biliyorum. Lakin şu anki duygularımın karşılığı sözün tam da bu hali.
***
7 yıl önce bir Mayıs günü Mersin’e ilk ayak bastığımda tanımıştım onu. Sabah otobüsten inip eşyalarımı kalacağım yere bıraktıktan sonra göreve başlamak üzere Mersin İl Milli Eğitim Müdürlüğü'ne gitmiştim. Odasının bulunduğu kata çıktım. Özel Büro da umduğumun ötesinde bir sıcakkanlılıkla karşıladı arkadaşlar.
Onunla görüşmek istediğimi söylediğimde kendisi odasında doğrudan içeri geçebilirsiniz dediler. Odasının kapısı ardına kadar açıktı. İçeride misafirleri vardı. İçeri geçip kendimi tanıttım. Güleç bir yüz ve içten bir sesle “Oooo Murat Hocaaa, biz de seni bekliyorduk” deyip ayağa kalktı ve beni yanındakilere yeni şube müdürümüz diye tanıtıp oturttu.
O gün beni hiç yanından ayırmadı.
Anladım ki kurumdaki sıcaklık ne kenarında bulunduğu denizden ne şehrin Akdeniz iklimindenmiş. Onun sıcaklığıymış. Onu gördüğüm, onunla konuştuğum anda iyi ki buraya gelmişim dedim kendi kendime.
İlk gün o beni, ben onu kazanmıştım.
***
Kendisiyle Mersin'de 8 ay gibi kısa bir zaman birlikte çalıştım. 2015 Şubat'ında Mersin İl Millî Eğitim Müdürlüğünden ayrıldı.
Onun Mersin İl Milli Eğitim Müdürlüğünden ayrılışı içimde kanayan bir yara olarak kalmış, ayrılışını 'geç buldum tez yitirdim' türünden bir duyguyla karşılamış ve hep onunla daha çok çalışamamanın üzüntüsünü/eksikliğini yaşamıştım.
İyi bir insandı.
Benim için en iyi bir insandı.
2015 Şubat'ında Mersin Eğitim Camiası onu kaybetmişti. Şimdi iyilerin azaldığı dünya bir iyi insanını daha kaybetti.
Hepimiz kaybettik onu.
***
Gülün ömrü az olurmuş. Gül gibi iyi insanların da ömrü az oluyormuş demek ki. Hasan GÜL'ün de öyle az oldu ömrü.
Onunla geçirdiğim kısa zamana unutulmaz anılar, bir ömre değer yaşanmışlıklar, meslek yaşamıma yön verecek örneklikler ve gönülde hiç bitmeyecek iki taraftan da hesapsız bir sevda sığdırdım.
Bir GÜL insandı Hasan GÜL.
İyiydi,
Samimiydi,
Güleryüzlüydü,
Alçakgönüllüydü,
Sıcaktı,
Abiydi,
Kardeşti,
Babaydı,
Dosttu…
Güzele dair ne varsa onda gördüm/yaşadım/duydum. Onunla ilgili ne kadar güzel şey varsa söylemek mümkün ama Orhan Veli’nin şiirinde belirttiği ve nice insanın zaman zaman yaşadığı gibi şimdi anlatamıyorum.
Kelimelerinin kifayetsiz kaldığı durumları bir daha yaşıyorum.
***
Yıllar geçse de onunla iletişimimiz hiç kopmadı. Zaman zaman yüz yüze görüşür, arada sırada telefonla konuşur sık sık da mesajlaşırdık. Salgın nedeniyle uzun süredir görüşemiyorduk. Salgın biter bitmez yeniden görüşecektik. Ben Ankara’ya gidecek o da Mardin’e gelecekti.
Görüştüğümüz zamanlarda bir daha yeniden aynı ortamda buluşup birlikte çalışır mıyız derdik. Neden olmasın derdi.
Olmadı.
Olmadıysa bu dünyada olmadı. Onunla diğer dünyada yeniden buluşmak duasıyla.
Mekanı CENNET olsun. Allah rahmetiyle sevindirsin.
Onu unut(a)mayacağım.