“Ağbi bir aradayız, bir çay içelim, hasret giderelim, sohbet edelim, burada mısın?”
“Evet Mersin’deyim. Bende sizi çok özledim” dedim.
O zaman her zaman bir araya geldiğimiz PTT tesisleri arkasındaki Karanfil Kafe de buluşalım dediler.
Verdikleri saatte gittim.
Karanfil kafe kapalı.
Burası Belediyenin ilk kurduğu halde, ahşap, prefabrik, etrafa yayma yapmayan, araziden çalmayan, belediyenin kendi personeli tarafından işletilen ve çalışan çocukların hepside tertemiz insanlar olan bir yerdi.
Fiyatları çok uygun, aile yeri.
Ben bazen Mersin'de olduğum zaman pazar günleri ailemle de oraya gider kahvaltı yapardım.
Dostlarımla da hep orada otururdum.
Emin bir yerdi.
Şimdi Kapalı.
Kapkaranlık.
Ne olmuş buraya derken ve gelecek olanları beklerken, sağındaki solundaki diğer yerlere baktım, onlarda kapalı.
Kapkaranlık haldeler.
Vakit erken.
Saat 19.oo
Acaba niye kapalı merak ettim.
Kime sordumsa cevap veren olmadı.
Özel işletmecilerin işlettiği ve zaman zamanda projesine aykırı şekilde, gıdım gıdım kamu arazisinden çalarak büyüttükleri, yiyecek ve içeceklerin fiyatlarının uçuk kaçık olduğu, kimselerin ses çıkarmadığı yerlerden bahsetmiyorum (!)
Karanfil kafe gibi yerlerde içki yoktu.
Çok güzel aile yerleri idi.
Acaba neden ve niçin kapalılar?
Burada ekmek yiyen, çalışan insanlar ne oldu?
Gerçekten tertemiz, namuslu ve insanın ailesini güveneceği personellerdi.
Ben şaşırdım.
Ben üzüldüm.
İkinci üzgünlüğüm ise, dostlarım geldikten sonra aynı güzerğah üzerinden Hilton’a doğru geldik bir yere oturduk.
Çay içtik.
Ama gelirken gördük ki, dolgu alanı üzerinde tek bir ışık yok.
Kapkaranlık.
O güzelim ışıl ışıl yanan dolgu alanı üzerinde yanan tek lamba yok.
Niye ki?!
Dolgu alanı neden karanlıkta kalmış?!
Halk orada geziniyordu.
Çoluk çocuk orada bisiklete biniyordu, spor yapıyordu, geceleri ışıl ışıldı, can güvenliği açısından emin bir yerdi, kadınlar ve kızlar için güvenli bir yerdi, ne oldu?!
İşin doğrusu çok üzüldüm.
Hem kendim adına, hem Mersin adına…
Biri bunun izahını bana yapar mı acaba?!
Baki Selam ve Dua ile.
